Τέσσερα χρόνια St. Pauli Thessaloniki Club

Αν γυρίσουμε πίσω το χρόνο, ελάχιστα πράγματα μπορούμε να θυμηθούμε από εκείνη την πρώτη συνάντηση με κάποιους από αυτούς που συνεχίζουν μέχρι σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, από εκείνο το απόγευμα του 2013 να προσφέρουν. Σημείο συνάντησης, άγνωστο γιατί και μάλλον έπειτα από μια μηχανική σκέψη που κάνουμε όταν ρωτάμε τον άλλο “που θα πάμε;», δόθηκε σε ένα καφέ επί της Αγίου Δημητρίου, κοντά στο ύψος του παλιού στεκιού “Άνευ Αρχών”. Από την συζήτηση, θυμόμαστε ελάχιστα όπως προαναφέραμε. Και εκείνο που μπορούμε να θυμηθούμε στα σίγουρα, είναι ο ενθουσιασμός, η αγάπη για την ομάδα μας, η ανάγκη να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό στην πόλη, κάτι που θα συνδυάζει την οπαδική κουλτούρα (η οποία πήγαζε και πηγάζει από το πάθος μας για την ομάδα) με την πολιτική τοποθετήση της Πάουλι μαζί με όλα όσα την συνοδεύουν.

Εξάλλου ομάδα που να συνδυάζει άρρηκτα αυτά τα δύο στοιχεία και να μας καλύπτει πλήρως, δεν υπήρχε πουθενά αλλού. Και αυτό θα το καταλαβαίναμε πολύ σύντομα με την πρώτη μας κιόλας εκδρομή, όταν μπήκαν οι βάσεις της εξέλιξης γι’ αυτό που είναι σήμερα το St. Pauli Thessaloniki Club. Για άλλους απαραίτητο στοιχείο της καθημερινότητας, για άλλους ένα απεριόριστο αθλητικό και πολιτικό πεδίο δράσης για άλλους συμμετοχή σε κάτι που δύσκολα μπορείς να συναντήσεις σε άλλη ομάδα και για άλλους απλά ένα κλαμπ υποστήριξης ομάδας από το εξωτερικό.
Από τις πρώτες κιόλας συναντήσεις δε, εκείνο που θυμόμαστε όλοι, ήταν και το όραμα να φτάσουμε κάποια στιγμή στο σημείο να δημιουργήσουμε ένα δικό μας στέκι με την πολιτική χροιά της Πάουλι, σε συνδυασμό με την αντιφασιστική, αντισεξιστική, αντιομοφοβική, αντιρατσιστική, οπαδική της κουλτούρα. Μας γοήτευε και λίγο το γεγονός, να καταφέρουμε να βάλουμε κάτω από την πολιτική ομπρέλα του κλαμπ, ανθρώπους με διαφορετικά εγχώρια οπαδικά πιστεύω στην πόλη, χωρίς αυτά να αποτελούν σημείο αντιπαράθεσης σε σημείο να δημιουργούνται προστριβές. Αυτό το τελευταίο ωστόσο, ουδέποτε χρειάστηκε να το πούμε ή να το συμφωνήσουμε. Όσοι έκτοτε αποφάσισαν να ασχοληθούν ενεργά με το κλαμπ, μάλλον το περιέφεραν στο υποσυνείδητο τους. Και είναι εξαιρετικός ο τρόπος που δέσαμε.

Γρήγορα λοιπόν, πιο γρήγορα από ότι περιμέναμε ο αρχικός μικρός αριθμός των συμμετεχόντων αυξήθηκε. Και πολλαπλασιάστηκε. Και σχεδόν από τον πρώτο χρόνο προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε εκείνες τις συνθήκες ώστε να αυτοοργανώσουμε το κλαμπ. Να πάρουμε μέρος ή να δημιουργήσουμε δράσεις. Να σταθούμε στους ανθρώπους εκείνους που το είχαν ανάγκη. Σε Θεσσαλονίκη, Αμβούργο ή όπου αλλού μπορούσαμε και περνούσε από το χέρι μας. Εκείνη την εποχή άλλωστε, πολιτικά στο Αμβούργο τα ανοικτά “μέτωπα” ήταν πολλά. Οι πρώτοι μετανάστες από την Λαμπεντούζα έφταναν στην πόλη, τα παραδοσιακά κτήρια – σύμβολα της ESSO στη Reeperbahn απειλούνταν με κατεδάφιση, ενώ η ιστορική κατάληψη (μία από τις πιο παλιές καταλήψεις στην Ευρώπη, αν όχι η παλαιότερη) της Rote Flora, κινδύνευε με έξωση και κατεδάφιση από τον ιδιοκτήτη του κτιρίου με άμεσο στόχο την ανέγερση εμπορικού κέντρου με θέσεις πάρκινγκ και κινηματογράφους.

Σε όλες αυτές τις “μάχες” που δόθηκαν (άλλες κερδήθηκαν άλλες όχι) έστω κι από απόσταση, το St. Pauli Thessaloniki Club προσπάθησε να βρίσκεται όσο πιο «κοντά» γινόταν. Για να τις στηρίξουμε και έμπρακτα, προχωρήσαμε στην πραγματοποίηση της διοργάνωσης του Anti-Tournament. Του τουρνουά, με την συμμετοχή κυρίως αυτο-οργανωμένων ομάδων, αλλά και οπαδών, με ξεκάθαρη αντιφασιστική τοποθέτηση. Μέσω αυτής της διαδικασίας τα έσοδα του τουρνουά πήγαιναν πάντα σε κάποιους σκοπούς. Την πρώτη χρονιά δόθηκαν σε στέκια του Αμβούργου όπου διέμεναν μετανάστες από την Λαμπεντούζα, γεγονός που μας έβαλε στην λίστα των φίλων της οργάνωσης “Λαμπεντούζα στο Αμβούργο” που αποτέλεσε την απαρχή της δημιουργίας της μετέπειτα ομώνυμης ποδοσφαιρικής ομάδας.

Τον επόμενο χρόνο τα έσοδα διατέθηκαν στους συντρόφους που συνελήφθησαν κατά την διάρκεια της πορείας στη μνήμη του Παύλου Φύσσα, ενώ την επόμενη χρονιά δόθηκαν στο στέκι μεταναστών Θεσσαλονίκης μαζί με όλα τα απαραίτητα (τρόφιμα, ρούχα) που συγκεντρώθηκαν από τους επισκέπτες αλλά και εμάς τους ίδιους, προς ανακούφιση των ανθρώπων που είχαν αρχίσει να στριμώχνονται στον λασπότοπο της Ειδομένης. Φυσικά σε όλη αυτή την πορεία, συναντήσαμε και δυσκολίες. Με αποκορύφωμα το περιστατικό που σημειώθηκε πέρσι, όταν λίγες ώρες πριν την έναρξη του τουρνουά μπάτσοι της περιοχής Ευαγγελίστριας, όπου διεξάγεται το τουρνουά κατέστρεψαν την χελώνα φωτισμού με αποτέλεσμα να μην έχουμε ούτε μουσική, αλλά ούτε και επαρκή φωτισμό όταν το φως της ημέρας χαμήλωσε. Τίποτα δεν μας πτόησε όμως. Καθώς μουσική έγιναν τα συνθήματά μας ενάντια στον φασισμό και φως το πείσμα μας ώστε να μην βάλει τίποτα φραγμό στο εγχείρημα.

Παράλληλα, σε όλα αυτά τα χρόνια της διαδρομής του κλαμπ (μικρής – μεγάλης δεν έχει σημασία) δεν λείψαμε ποτέ από το πλευρό της αγαπημένης μας ομάδας. Της Ζανκτ Πάουλι. Από την πρώτη κιόλας χρονιά, διοργανώσαμε την πρώτη μας εκδρομή σε αγώνα με την Γιουνιόν Βερολίνου. Πλέον έχουμε φτάσει τις τέσσερις οργανωμένες εκδρομές ως official club της Πάουλι, καταγράφοντας μάλιστα σε μία από αυτές και αρκετά χιλιόμετρα με το πούλμαν στο Ντούισμπουργκ με την βοήθεια του κλαμπ των Σκίνχεντ της ομάδας. (Μεταξύ μας, μάλλον είμαστε και λίγο γουρλίδες καθώς σ’ αυτές τις εκδρομές, δεν έχουμε ούτε ήττα).

Επίσης, μέσα από την δημιουργία του μπλογκ (stpaulithess.worldpress.com) προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε ένα κέντρο αντι-πληροφόρησης, για όλα τα νέα της ομάδας, αλλά και τις εξελίξεις σε θέματα του πολιτικού χώρου. Το τελευταίο διάστημα το έχουμε παραμελήσει κάπως αλλά θα επανέλθουμε σύντομα πιο δυνατοί. Εξάλλου, στα πλαίσια διδακτορικής έρευνας για το οπαδικό κίνημα σε αθλητικό και πολιτικό επίπεδο, έρευνα που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, ο υποψήφιος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Νιουκάστλ της Αγγλίας, Ευριπίδης Καρύδης στο τμήμα (Film & Practice) προχωρά στην δημιουργία ενός φιλμ που έχει άμεση σχέση με την St. Pauli και το Thessaloniki Club. Στην διάρκειά του, θα προβάλλονται οι θέσεις, οι πολιτικές τοποθετήσεις και τα όνειρά μας για το μέλλον του κλαμπ, οι πολιτικές και αθλητικές μας βλέψεις πλαισιωμένα με εικόνα από τις εκδρομές μας και τις δράσεις που έχουμε αναπτύξει από την πρώτη ημέρα της λειτουργίας μας. Σκοπός μας είναι, άμα την ολοκλήρωσή του, να μπορέσουμε να το προβάλουμε σε στέκια ανά την Ελλάδα με σκοπό την διάδοση της ιδέας της Πάουλι.

Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά, είναι λίγα σε σχέση με αυτά που πραγματικά είχαμε ή έχουμε στο μυαλό μας να κάνουμε. Και δεν μιλάμε απαραίτητα για το μέρτσαντάιζινγκ του κλαμπ. Σε όλα αυτά τα χρόνια είναι η αλήθεια, ότι τα περισσότερα μηνύματα που έχουμε δεχθεί είναι για πώληση φούτερ, κασκόλ ή άλλων ειδών. Κι αυτός θα μπορούσε να είναι ένας εύκολος δρόμος για τα οικονομικά του κλαμπ. Έχουμε εξηγήσει όμως πολλές φορές στο παρελθόν, ότι εμείς διαλέγουμε τον άλλο δρόμο, τον δύσκολο. Δεν θέλουμε οπαδούς της ομάδας με έμφαση στην μόδα που προάγει η νεκροκεφαλή (περισσότερο από αυτούς που δεν μπορούν να το υπερασπιστούν), αλλά οπαδούς που αγαπούν πραγματικά την ομάδα, την στηρίζουν γι’ αυτό που είναι μακριά από σκοπιμότητες. Θέλουμε ανθρώπους να προσφέρουν και όχι απλά να φορέσουν ένα μπλουζάκι. Αν το διαλέγαμε τον εύκολο δρόμο, θα πηγαίναμε κόντρα στα ίδια μας τα πιστεύω, για την εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, αλλά και των πολιτικών ιδεών που το συνοδεύουν, τουλάχιστον σε ότι αφορά την ομάδα μας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα κάνουμε τίποτα ΚΑΙ στο κομμάτι αυτό…
Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία θα συνεχίσουμε, όπως ξεκινήσαμε. Με την ίδια διάθεση και την ίδια αγάπη όπως την πρώτη ημέρα και ελπίζουμε ότι γρήγορα το St. Pauli Thessaloniki Club θα κάνει όλα όσα τα μέλη του ονειρεύτηκαν και θα γίνει αυτό για το οποίο ιδρύθηκε στις 21 Μαρτίου του 2013.

Χρόνια μας Πολλά να μεγαλώνουμε και να ανταμώνουμε μάγκες.
VIVA ST. PAULI…4 ΧΡΟΝΙΑ ST. PAULI THESSALONIKI CLUB (είναι πολύ λίγα)

ΥΓ: Για λόγους που δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε στην παρούσα φάση, φέτος δεν πραγματοποιήθηκε το 4ο Αντι-Τούρναμεντ στα χρονικά πλαίσια που διεξάγεται συνήθως (Οκτώβρη – Νοέμβρη). Ωστόσο τελικά θα γίνει και πολύ σύντομα θα υπάρξουν σχετικές ανακοινώσεις (ημερομηνίες – γήπεδο κτλ κτλ).

Αναρχικό κάλεσμα ενάντια στην σύνοδο κορυφής G20 στο Αμβούργο

Στις 7 και 8 Ιουλίου 2017, όταν οι πιο επιτυχημένοι εγκληματίες πολέμου του σήμερα, οι πιο αδίστακτοι εκμεταλλευτές των ανθρώπων και της φύσης, οι αυτοπροσδιοριζόμενοι αρχηγοί αυτού του πλανήτη, θα συναντηθούν στο Αμβούργο, οι οποίοι δεν θα εξετάσουν, ούτε θα επανεκτιμήσουν αιτήματα για καλύτερη διακυβέρνηση ή κοινωνική σκλαβιά.
Θα νιώσουν την οργή του δρόμου, όταν θα κινούνται βιαστικά με τη συνοδεία τους μέσα από εγκαταλελειμμένες περιοχές και θα συζητούν για τις νυχτερινές επιθέσεις των τελευταίων εβδομάδων. Αυτό το κάλεσμα, όπως και σε άλλες παρόμοιες συναντήσεις, δεν θέλουμε να χάσει το σημαντικό του ρόλο μέσα από μια ανάλυση της συνάντησης κορυφής των G-20 ή της πολιτικής που ακολουθούν οι συμμετέχοντες της. Η αδικία αυτού του κόσμου έχει κηρυχτεί χίλιες φορές, οποιοσδήποτε δε νιώθει την ορμή να δράσει, δε θα του αλλάξει τη γνώμη κάποιο κείμενο.

Θέλουμε να μιλήσουμε σε εκείνους που έχουν ήδη αναμιχθεί στον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και των πολιτειών του που ασκούν εξουσία με τις κομφορμιστικές κοινωνίες τους – Η.Π.Α.

Από το Σηάτλ το 1999, οι διαμαρτυρίες σε τέτοιες συναντήσεις ήταν ο καταλύτης της ριζοσπαστικής αντίστασης. Ατομικότητες και ομάδες ενώθηκαν, αντάλλαξαν ιδέες, στάθηκαν μαζί πίσω από οδοφράγματα και κουβαλούσαν τη φλόγα της αντίστασης πίσω στις περιοχές τους. Ακόμα και οι σφαίρες στο Γκόθενμπεργκ και τη Γένοβα, ή οι αναρίθμητοι ρουφιάνοι δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την εξέλιξη ενός χαώδους ευρωπαϊκού δικτύου αυτόνομων/αναρχικών/αντιεξουσιαστικών τάσεων.

Τότε η κριτική για τη μεταπήδηση από εκδήλωση σε εκδήλωση ήρθε, λες και κάποιος το επικαλέστηκε να λειτουργήσει ως τουριστικός οδηγός μπάχαλων σε κάθε πόλη . Οι διαμαρτυρίες ενάντια στους G – 20 στις Κάννες και τη Νίκαια το 2011 διοργανώθηκαν από την μπουρζουαζία, κάποιων κινηματικών μάνατζερ. Τα πάντα θα πρέπει να αλλάξουν, να γίνουν καλύτερα και περισσότερο πολιτικά. Τότε δεν υπήρξε καμία απολογιστική ανάλυση ή συμπέρασμα – η αντίσταση είχε απλά αποτύχει, μόνο το συνηθισμένο άλλοθι των ΜΚΟ έπαιξε το ρόλο του.

Έτσι τώρα είναι το Αμβούργο και τα υπεύθυνα άτομα στα δολοφονικά αρχηγεία των μυστικών υπηρεσιών, της αστυνομίας και του στρατού διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους. Φοβούνται ότι θα έρθουμε. Όμως δεν έχουμε κάποιον αρχηγό που να μπορεί να εξαλειφθεί, η αντίστασή μας δεν βασίζεται στο πλαίσιο συμπεριφοράς κάποιων ατομικοτήτων. Ίσως να μη συμβεί και τίποτα, αν εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή αυτό το κείμενο αποφασίσεις να μη δράσεις. Μη περιμένεις από άλλους να προετοιμάσουν κάτι για σένα έτσι ώστε το μόνο που θα έχεις να κάνεις είναι να σηκωθείς. Σίγουρα θα υπάρξει μια μεγάλη πορεία αριστερών ηλίθιων, οι οποίοι θα θέλουν να παίξουν το δημοκρατικό τελετουργικό τους όπως τους επέβαλλε κάποιος κύριος Μαρξ ή Λένιν 150 χρόνια πριν. Και ίσως να υπάρχουμε και εμείς εκεί, κοντά ή στη πρώτη γραμμή. Υπάρχει ακόμα αρκετός χρόνος να το σκεφτούμε και να το προετοιμάσουμε.

Όπως και να έχει, κάνουμε ένα κάλεσμα για μια καμπάνια ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Θέλουμε να έχουμε καταστρέψει τον Ιούλιο του 2017 (έστω και συμβολικά) τη πατριαρχία ενάντια στις γυναίκες, τους νόμους των κρατών και των συνόρων τους, τις υπερωρίες, τον έλεγχο του χρήματος στη κοινωνική μας συμπεριφορά, τη κυριαρχία του καλού για τις ζωές μας, το φόβο της καταστολής και των μπάτσων που έχουμε στο μυαλό μας. Στο Αμβούργο και σε κάθε χωριό, υπάρχουν άπειροι στόχοι καταστροφής, οπότε ας αρχίσουμε. Έτσι ώστε τον Ιούλιο του 2017 η αποξένωση μεταξύ του κόσμου των G – 20 και των υπολοίπων να έχει γίνει τόσο μεγάλη, έτσι ώστε να μη χρειαζόμαστε συναντήσεις κορυφής για να έρθουμε κοντά. Η μαχητική καμπάνια ενάντια στους G8 στο Χαιλιγκενταμ το 2007 θα μπορούσε να αποτελέσει μοντέλο, γιατί πέρα από τις ανούσιες προκαταρκτικές διαδικασίες, δημιούργησε μια νέα γενιά ακτιβιστών μέσω αυτεξούσιων κρυφών δράσεων καθώς και του σκορπίσματος των μπάτσων από το χαλάζι πετρών στο Ροστοκ, ένα αίσθημα της δικής τους δύναμης αλλά και των πιθανοτήτων μιας οριζόντιας οργάνωσης.

Καλούμε επίσης για μια θεωρητική εμβάθυνση των πρακτικών μας, στην οποία θα εξεταστεί η παρουσία ή απουσία της αναρχίας από εξεγέρσεις, όπως προσφάτως στην Γαλλία, υπερθεάματα όπως στην Φρανκφούρτη το Μάρτιο του 2010, τελετουργίες όπως η εργατική πρωτομαγιά ή η καθημερινότητα στις γειτονιές και ο αγώνας ενάντια στους ναζί. Επειδή όταν δε βρισκόμαστε κάπου, δε μπορούμε να παραπονιόμαστε για τη κυριαρχία των ρεφορμιστών. Και όπου βρίσκονται μόνο κενά τσιτάτα με ένα Α διαθέσιμο, κάνει την επιπόλαιη φλυαρία της «συναίνεσης των πράξεων» να ακούγεται με αποστασιοποίηση. Τέτοιες ομιλίες πρέπει να πάνε πέρα από ένα καλωσόρισμα των G – 20 σε αναλήψεις ευθύνης.

Η αντίστασή μας ενάντια στους G -20 δεν θέλουμε να είναι «νικηφόρα» δηλαδή δε θέλουμε να αποτρέψουμε αυτό το γεγονός. Θα μπορούσε απλά να αποτελέσει την αρχή για κάτι που θα μπορούσε να ξεκινήσει οποιαδήποτε άλλη ημέρα: την αυτό-ενδυνάμωση της ατομικότητας πέρα από το υπάρχον και της οργάνωσης σε συλλογικές δομές. Όμως ένα κάλεσμα μόνο σε κάτι τέτοιο θα πέρναγε απαρατήρητο. Έτσι,
Επιτεθείτε στη συνάντηση κορυφής των G-20 !

Κυλήστε το Αμβούργο στο χάος!
Καταστρέψτε την Ευρώπη-φρούριο!

Πηγή: ΕΔΩ

Ηχηρό μήνυμα ενάντια στην ομοφοβία…

Ένα ομοφοβικό πανό που σήκωσαν οι οπαδοί της Hertha στο περασμένο παιχνίδι του πρωταθλήματος με αντίπαλο την Koln, έδωσε την ευκαιρία στους συνοπαδούς της St. Pauli να απαντήσουν με τον πλέον σωστό τρόπο, στον πρόσφατο αγώνα κυπέλλου κόντρα στην ομάδα του Βερολίνου. 

Συγκεκριμένα στην αναμέτρηση της Bundesliga οι φίλοι της Hertha σήκωσαν πανί στο οποίο αναφέρονταν η φράση: «Καλύτερα η αγάπη μιας μάνας, παρά δύο πατεράδων», θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να εκφράσουν την αντίθεσή τους, στο ζήτημα της υιοθεσίας.

Αυτό φυσικά σε μια ομάδα σαν την St. Pauli με τις γνωστές δράσεις ενάντια στην ομοφοβία και σε κάθε είδους διάκριση (θυμίζουμε ότι η περσινή δεύτερη εμφάνιση της ομάδας είχε στα μανίκια τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου), δεν πέρασε απαρατήρητο, οπότε η…πληρωμένη απάντηση ήρθε την περασμένη Πέμπτη. Και ήταν λυτή και περιεκτική: «Καλύτερα δύο πατεράδες που αγαπιούνται, από έναν πατέρα που φεύγει για λίγο να πάει να πάρει τσιγάρα και δεν γυρίζει ποτέ» ανέγραφε συγκεκριμένα το πανί των οπαδών της αγαπημένης μας ομάδας και μας κάλυψε απόλυτα.

Να σημειωθεί, ότι η Hertha θα υποχρεωθεί γι’ αυτήν την κίνηση των οπαδών της, να πληρώσει ένα ιδιαιτέρως τσουχτερό πρόστιμο.

Ξεκίνημα με VfB Stuttgart έξω και Braunschweig μέσα

Ανακοινώθηκε το πρόγραμμα της νέας αγωνιστικής περιόδου στην 2. Bundesliga με την ομάδα μας να κάνει πρεμιέρα στα δύσκολα, καθώς θα αντιμετωπίσει εκτός έδρας την VfB Stuttgart που πέρσι αποχαιρέτησε την πρώτη κατηγορία της χώρας και λογικά είναι το πρώτο φαβορί για επάνοδο.

Εντός έδρας η St. Pauli θα παίξει για πρώτη φορά την δεύτερη αγωνιστική, κόντρα στην Braunschweig, ενώ το παιχνίδι με την μισητή Dynamo Dresden είναι προγραμματισμένο να γίνει την τρίτη αγωνιστική με το πρώτο ματς εκτός και αφού πρώτα μεσολαβήσει το παιχνίδι κυπέλλου με την VfB Lubeck.

Θυμίζουμε ότι σέντρα στο πρωτάθλημα έχουμε πολύ νωρίς. Συγκεκριμένα μόλις στις 5 – 8 Αυγούστου.

Αναλυτικά το πρόγραμμα φιλικών και επίσημων αγώνων της περιόδου 2016-17, έχει ως εξής:

Φιλικό: SpVgg Billstedt-Horn – FC St. Pauli
Φιλικό 3.7./ FC St. Pauli – (neutraler Ort) Viktoria Berlin
Φιλικό 8.7./ SV Babelsberg 03 – FC St. Pauli
Φιλικό 23.7./ κατά την προετοιμασία στο Osnabrück
Φιλικό 30.7./ FC St. Pauli – FC Sevilla
1η αγωνιστική/5.-8.8./ VfB Stuttgart –  FC St. Pauli
2η αγωνιστική/12.-15.8./FC St. Pauli – Eintracht Braunschweig
Κύπελλο/19.-22.8./VfB Lübeck – FC St. Pauli
3η αγωνιστική/26.-29.8./Dynamo Dresden – FC St. Pauli
4η αγωνιστική/9.-12.9./FC St. Pauli – Arminia Bielefeld
5η αγωνιστική/16.-18.9./Karlsruher SC – FC St. Pauli
6η αγωνιστική/20.-21.9./FC St. Pauli – TSV 1860 München
7η αγωνιστική/23.-26.9./Union Berlin – FC St. Pauli
8η αγωνιστική/30.9.-3.10./Hannover 96 – FC St. Pauli
9η αγωνιστική/14.-17.10./FC St. Pauli – Erzgebirge Aue
10η αγωνιστική/21.-24.10./SV Sandhausen – FC St. Pauli
11η αγωνιστική/28.-31.10./FC St. Pauli 1.- FC Nürnberg
12η αγωνιστική/4.-7.11./Würzburger Kickers – FC St. Pauli
13η αγωνιστική/18.-21.11./FC St. Pauli – Fortuna Düsseldorf
14η αγωνιστική/25.-28.11./1. FC Heidenheim – FC St. Pauli
15η αγωνιστική/2.-5.12./FC St. Pauli – 1. FC Kaiserslautern
16η αγωνιστική/9.-12.12./SpVgg Greuther Fürth – FC St. Pauli
17η αγωνστική/16.-19.12./FC St. Pauli – VfL Bochum
18η αγωνιστική/27.-30.1./FC St. Pauli – VfB Stuttgart
19η αγωνιστική/3.-6.2./Eintracht Braunschweig – FC St. Pauli
20η αγωνιστική/10.-13.2./FC St. Pauli – Dynamo Dresden
21η αγωνιστική/17.-20.2./Arminia Bielefeld – FC St. Pauli
22η αγωνιστική/24.-27.2./FC St. Pauli – Karlsruher SC
23η αγωνιστική/3.-6.3./TSV 1860 München – FC St. Pauli
24η αγωνιστική/10.-13.3./FC St. Pauli – Union Berlin
25η αγωνιστική/17.-20.3./FC St. Pauli – Hannover 96
26η αγωνιστική/31.3.-2.4./Erzgebirge Aue – FC St. Pauli
27η αγωνιστική/4.-5.4./FC St. Pauli – SV Sandhausen
28η αγωνιστική/7.-10.4./1. FC Nürnberg – FC St. Pauli
29η αγωνιστική/15.-17.4./FC St. Pauli – Würzburger Kickers
30η αγωνιστική/21-24.4./Fortuna Düsseldorf – FC St. Pauli
31η αγωνιστική/28.-30.4./ FC St. Pauli – 1. FC Heidenheim
32η αγωνιστική/5.-8.5./1. FC Kaiserslautern – FC St. Pauli
33η αγωνιστική/14.5./16:30/FC St. Pauli – SpVgg Greuther Fürth
34η αγωνιστική/21.5./16:30/VfL Bochum – FC St. Pauli

FC Lampedusa Hamburg: Μια ομάδα προσφύγων που γενήθηκε στη γειτονιά του St. Pauli…

Έτος 2013. Η Σομαλία είναι μια επίκινδυνη περιοχή. Ο Μόοτο πρέπει να φύγει. Ξεκινώντας από το Μογκαντίσου, θα περάσει μέσα από την Αιθιοπία, το Σουδάν, τη Λιβύη για να καταλήξει στην Σικελία. Ο Μόοτο ήταν μόλις 17 ετών όταν πέρασε στην Ευρώπη. Το ταξίδι κράτησε ένα χρόνο. Και για να το ολοκληρώσει, πήρε τα πάντα. «Μπήκα σε όλα τα μέσα μεταφοράς, περπάτησα, έτρεξα» εξηγεί. 

Τέσσερις μήνες αργότερα και περίπου τρεις χιλιάδες μίλια μακριά, δύο αδέλφια ξεκινούν ένα παρόμοιο ταξίδι. Από την Καμπούλ του Πακιστάν, μπαίνουν στο Ιράν, από εκεί στην Τουρκία και έπειτα με πλοίο μπαίνουν στην Ελλάδα. Φτάνουν στη Γερμανία…»εκείνο το μήνα, πριν από τα Χριστούγεννα, δηλώνει ο Έντρις ο νεότερος από τα δύο αδέλφια. «Νοέμβριο» τον ρωτάω; «Μπίνγκο» μου απαντά.

Στο Μόναχο, ο Μόοτο θα συναντηθεί με τον Μουχτάρ, έναν συνεργάτη του από την Σομαλία με κοινό ταξίδι και κοινό προορισμό. Και οι δύο, θα καταλέξουν στο Αμβούργο, όπως και τα αδέλφια Χαμίντ και Εντρίς. Τώρα πια στη γνωστή πόλη με το μεγάλο λιμάνι, ένα μίλι μόλις μακριά από την διάσημη περιοχή με τα κόκκινα φώτα, προσπαθούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους, από ένα επίμονο ψιλόβροχο σε μια υπερβολικά κρύα ημέρα για την εποχή της άνοιξης.

Ο φιλικός αγώνας της FC Lampedusa Hamburg με μια ομάδα οπαδών της Sankt Pauli από την Αγγλία (Yorkshire Club) ξεκίνησε στις 19.00 και κράτησε μέχρι να πέσει το σκοτάδι. Ο Εντρίς δεν έπαιξε για την Lampedusa εκείνη την ημέρα, αλλά ήταν από τους ανθρώπους που βοήθησαν ώστε να μεταφερθούν στο γήπεδο, μπαμπάνες, μήλα και μπουκάλια ανθρακούχο νερό για τις ανάγκες των αθλητών μετά το τέλος του αγώνα.

Λίγα μέτρα πιο πέρα, ο προπονητής Hagar Groeteke δίνει εντολές για το παιχνίδι στα αποδυτήρια φωνάζοντας στα γερμανικά σε νέους άνδρες που φορούν ριγέ στολές από κίτρινο και κόκκινο χρώμα.

Όταν η FC Lampedusa Hamburg δημιουργείται για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2014, ήταν μια ομάδα ερασιτεχνών, «συναρμολογούμενη» από άντρες που προέρχονταν από μια ομάδα προσφύγων που κατάφερε να φτάσει σε ένα από τα νοτιότερα σημεία της Ευρώπης, το ιταλικό νησί Λαμπεντούζα. Το μικροσκοπικό νησί, κοντά στην Βόρεια Αφρική, ήταν και είναι η πρώτη στάση για πολλούς που προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη και αποτελεί κάτα κάποιο τρόπο, ένα σύμβολο για την τρέχουσα κρίση του προσφυγικού θέματος.

Το 2013, περίπου 300 από τους πρόσφυγες της Λαμπεντούζα, έφτασαν στο Αμβούργο και ενσωματώθηκαν κατ’ ευθείαν στους ρυθμούς της ζωής του Sankt Pauli. Εγκαταστάθηκαν στο προαύλιο χώρο της ομώνυμης εκκλησίας, εκεί όπου μετά από τόσους μήνες εξακολουθεί να υπάρχει ένα πανό που γράφει: «Kein Mensch Ist Illegal» (μεταφ: Κανένας άνθρωπος δεν είναι παράνομος), γεγονός που αντανακλά και στην υποστήριξη που υπήρχε από την γειτονιά.

Κατά τις πρώτες ημέρες, η κοινωνική λειτουργός Georgie P ετοίμασε ένα ερωτηματολόγιο για τους πρόσφυγες που έφτασαν στην περιοχή, έτσι ώστε να μπορέσουν να αποκρυπτογραφηθούν οι τρόποι με τους οποίος ο κόσμος θα μπορούσε να βοηθήσε. Στο πλαίσιο αυτό, ρώτησε και τα χόμπι των κουρασμένων από το πολυήμερο ταξίδι ανθρώπων. Ήθελε και ερώτηση γι’ αυτό; «Μα φυσικά το ποδόσφαιρο». Και κάπως έτσι, η ομάδα FC Lampedusa Hamburg, γενήθηκε.

«Ήταν μια ευκαιρία γι’ αυτούς τους ανθρώπους να παίξουν ποδόσφαιρο, διότι σε επαγγελματικά πρωταθλήματα δεν θα επιτρεπόταν να παίξουν χωρίς τα κατάλληλα έγγραφα» εξήγησε η κοινωνική λειτουργός. Για τους ανθρώπους της ομάδας, ο στόχος είναι ένας: «Δεν έχει σημασία το πως έφτασαν οι παίκτες στο Αμβούργο, πόσο καιρό θα μείνουν, αν έχουν επίσημα έγγραφα ή όχι. Αποστολή μας είναι να εξασφαλίσει ο καθένας συμμετοχή σε επίσημους αγώνες πρωταθλήματος, ανεξάρτητα από τα έγγραφα που έχει ή δεν έχει. Θέλουμε οι ποδοσφαιρικές αρχές να συνειδητοποιήσουν, ότι το ποδόσφαιρο είναι για όλους.

Πρόκειται για την ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τους ευρωπαϊκούς νόμους, τις πολιτικές, τα δικαιώματα και την κατάσταση των προσφύγων» δηλώνει η Georgie P. Αυτή τη στιγμή, ο σύλλογος απαρριθμεί περίπου 30 παίκτες αλλά σε κάθε δεδομένη στιγμή, είναι ανοικτός σε κάθε πρόσφυγα ή μετανάστη ηλικίας άνω των 16 ετών. Η αθλητική τσάντα και ο ιματισμός είναι εύκολο να δοθεί μέσα από δωρεές. Κι αν ακόμα δεν υπάρχει ένα κανονικό γήπεδο για έδρα, αρκεί να φτιάξουν μόνοι τους μια λωρίδα σε μια γειτονιά της πόλης για να παίξουν.

Οι ποδοσφαιριστές προέρχονται από διάφορες περιοχές. Από τη Σομαλία, την Ερυθραία, τη Συρία, το Αφγανιστάν, την Κολομβία, το Κοσσυφοπέδιο, μερικές φορές με εμπειρία στο άθλημα, μερικές φορές όχι. Αυτό όμως δεν εμπόδισε την FC Lampedusa Hamburg να πάρει μέρος και να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά του τουρνουά των φαν-κλαμπ της Sankt Pauli. Μια ολοήμερη διοργάνωση με την συμμετοχή περισσότερων από 30 κλαμπ ομάδων αφιερωμένη στη λατρεία της St. Pauli. Η ομάδα ξεχωρίζει από τις κοκκινο-κίτρινες εμφανίσεις της.

Ο Χαμίντ και ο Εντρίς μοιράζονται πλέον ένα δωμάτιο κοντά σε έναν τερματικό σταθμό του μετρό, που αποτελεί ένα πρώτο καταφύγιο για τους περισσότερους πρόσφυγες. «Μαθαίνω ακόμη γερμαντικά και έτσι δεν είμαι ακόμη έτοιμος να βγω στην αγορά εργασίας, ενώ ο νεότερος αδερφός μου, συνεχίζει το σχολείο» μας λέει ο Χαμίντ. Μέχρι να βρουν έναν ρυθμό στη νέα τους ζωή, οι δυο τους προπονούνται μια φορά την εβδομάδα.

Η ομορφιά του ποδοσφαίρου, μπορεί να λειτουργήσει μαγνητικά για όλους. Μια φορά μάλιστα, ο προπονητής της ομάδας Hagar Groetke μίλησε σε ένα αγόρι που ήθελε ν α ενωθεί με τον αδελφό του σε μια άλλη πόλη. Ανέβαλλα την αναχώρηση του από το Αμβούργο και κάθε φορά που ο αδελφός του τον φώναζε να φύγουν εκείνο έλεγε: «Τώρα παίζω ποδόσφαιρο».

Φυσικά δεν είναι πάντα εύκολο. Τον περασμένο Μάρτιο, ένας από τους παίκτες συνελήφθη από την αστυνομία και απελάθηκε στην Βοσνιά. «΄Ήταν πολύ λυπηρό» δηλώνει ο  ο Groetke. Τα νεαρά αγόρια το θεωρούν πολύ σκληρό αυτό, γιατί σχηματίζουν ισχυρούς δεσμούς φιλίας με τους υπόλοιπους παίκτες. Ο σύλλογος εξέδωσε ανακοίνωση καταγγέλοντας την δράση της αστυνομίας, αλλά και για το γεγονός ότι αυτό συνέβη τόσο στη μέση της σχολικής χρονιάς όσο και μεσούσης της ποδοσφαιρικής σεζόν.

«Εκτός από το ποδόσφαιρο, στόχος μας είναι περισσότερο η πολιτική» δηλώνει ο Kroger. «Θέλουμε η κυβέρνηση να αναγνωρίσει αυτούς τους ανθρώπους και όχι να τους στείλει πίσω, στις λεγόμενες «ασφαλείς χώρες» συμπληρώνει.

Η FC Lampedusa Hamburg παίζει φιλικά παιχνίδια περίπου κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και κατά την διάρκεια της σεζόν, συμμετάσχει σε μικρότερα τουρνουά. Αν και στο πιο πρόσφατο, έφτασε μέχρι τα ημιτελικά, έχασε το παιχνίδι στα πέναλτι. Για αυτούς τους παίκτες όμως το αποτέλεσμα δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Γι’ αυτούς τους παίκτες, η χαρά του παιχνιδιού, είναι η δική τους ανταμοιβή.

«Οι άνθρωποι λένε, ότι το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να σας προσφέρει τα απαραίτητα έγγραφα, ούτε να σας δώσει τα τρόφιμα που χρειάζεστε. Ωστόσο είναι πολύ σημαντικό για την τιμή και την αξιοπρέπειά σας» δηλώνει ο  Anette Schmidt, ένας δικηγόρος που βοηθά του παίκτες στην εξσφάλιση ασύλου. «Βοηθά σ’ αυτή την κοινωνία που ζούμε, ώστε να σας αντιμετωπίζουν ως ανθρώπινα όντα. Όπως όλους τους άλλους» καταλήγει.

Από την πλευρά μας, εμείς ως Sankt Pauli Thessaloniki Club δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας σε όλους τους πρόσφυγες, είτε αυτοί ανήκουν στο δυναμικό της FC Lampedusa, είτε όχι. Και είναι ιδιαίτερη χαρά για εμάς, που βλέπουμε αυτή την κοινωνία που ξεκίνησε από 300 πρόσφυγες οι οποίοι έφτασαν στο Αμβούργο από την Λαμπεντούζα να φτιάχνουν σιγά – σιγά της ζωές τους, παρά τις όποιες δυσκολίες συναντούν από τις κυβερνήσεις των κρατών που έχουν κάνει τη γη τσιφλίκι τους.

Βλέπετε ήμασταν από τα πρώτα κλαμπ, που αν και ακόμα ανοργάνωτο στις πρώτες ημέρες της λειτουργίας μας, προσπαθήσαμε να σταθούμε κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους, διαθέτοντας όλα τα έσοδα του 1ου Anti-Tournament στην οργάνωση «Λαμπεντούζα στο Αμβούργο» από τα σπλάχνα της οποίας γενήθηκε η FC Lampedusa. Η κίνηση μας εκείνη, μας κατέταξε στην μακροσκελή λίστα των φίλων της Λαμπεντούζα και αυτό είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ.

 

Deniz Naki: «Για τους Τούρκους είμαι τρομοκράτης! Ένας αντάρτης του ΡΚΚ»

Η συνέντευξη του Deniz Naki που ακολουθεί μεταφρασμένη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Ubersteiger στις 11 Μαρτίου του 2016 και δόθηκε στις 21 Ιανουαρίου του ίδιου έτους. 

Ντιγιάρμπακιρ, 21 Ιανουαρίου 2016

-Deniz, παίζεις για την Amedspor. Πες μας λίγα λόγια για αυτό το club;

«Η Amedspor μοιάζει πολύ με την St. Pauli. Ίσως η St. Pauli να έχει περισσότερους θεατές στα παιχνίδια της, αλλά είναι επίσης το ίδιο ευθυγραμμισμένη προς τα αριστερά. Η Amedspor είναι μια κουρδική ομάδα, εξ’ ου και το όνομα Amed (Σημείωση: Στα Κουρδικά σημαίνει το όνομα της πόλης Ντιγιάρμπακιρ), δεδομένου ότι το ρόστερ της αποτελείται κατά 90% από Κούρδους ποδοσφαιριστές. Υπάρχουν βέβαια και Τούρκοι. Είμαστε στην τρίτη κατηγορία της Τουρκίας – αν και αποκαλείται 2. Liga, στην πραγματικότητα ειναι Γ’ Εθνική. Το κλαπμ είναι συνδεδεμένο με το κόμμα «HDP» το οποίο ουσιαστικά βρίσκεται στην τοπική αυτοδιοίκηση της πόλης. Είναι μια καλή ομάδα».

-Έμεινα έκπληκτος από την ονομασία. Και τι γίνεται όταν παίζεται εκτός έδρας με τις τουρκικές οργανώσεις και τους εθνικιστές.

«Η τεχνογνωσία και η λειτουργία της ομάδας είναι ίδια με την υπόλοιπη χώρα. Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι η Amed είναι ένας σύλλογος από το Ντιγιάρμπακιρ. Βέβαια, όταν παίζουμε εκτός έδρας έχουμε απέναντί μας όλη αυτή την ατμόσφαιρα που νιώθεις όταν παίζεις ενάντια σε μια ολόκληρη χώρα. Βλέπουμε μόνο τουρκικές σημαίες, σαν προερχόμαστε από άλλο πλανήτη. Και φωνάζουν εναντίον μας διάφορα συνθήματα, όπως… «Έξω το ΡΚΚ! Έξω οι τρομοκράτες».

-Κάτι τέτοιο θα είναι σίγουρα κάτι δύσκολο για εσάς. Οι Τούρκοι συμπαίκτες σου, πως νιώθουν γι’ αυτό; 

«Οι Τούρκοι παίκτες που παίζουν για εμάς, γνωρίζουν την κατάσταση και την αντιμετωπίζουν σωστά».

-Για πάμε και στο τατουάζ που έχεις στο χέρι. Τι σημαίνει αυτό το Azadi;

«Azadi στην κουρδική γλώσσα σημαίνει «Ελευθερία». Είχα πρόβλημα τις τελευταίες εβδομάδες όταν το είδαν και το έμαθαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Οι Τούρκοι με φωνάζουν τρομοκράτη και θεωρούν ότι το τατουάζ αποτελεί προπαγάνδα για το ΡΚΚ. Δεν μπορώ να καταλάβω τι πρόβλημα έχουν, εκτός του ότι είναι γραμμένο στα Κουρδικά. Αν ήταν γραμμένο στα τούρκικα, λογικά δεν θα είχε ασχοληθεί κανείς. Τώρα όμως γι’ αυτούς είμαι ένας τρομοκράτης. Ένας αντάρτης του ΡΚΚ, που κάνει προπαγάνδα».

-Στις εφημερίδες έχουμε διαβάσει ότι σας αποδοκιμάζουν έντονα στα εκτός έδρας παιχνίδια, όπως είχε συμβεί και τότε στο παιχνίδι με την Hansa Rostock. Είναι όντως έτσι τα πράγματα;

«Ναι στα εκτός έδρας παιχνίδια με αποδοκιμάζουν σχεδόν σε κάθε επαφή μου με την μπάλα. Μπορείτε να το διαπιστώσετε αυτό από διαδικτυακούς τόπους οπαδών στην Τουρκία. Προσπαθούν να μου δημιουργήσουν άγχος λόγο του τατουάζ. Αλλά νομίζω ότι το νόημα είναι κάτι ωραίο: Ελεύθερία – για όλους τους λαούς! Όχι μόνο για τους Κούρδους. Θα πρέπει να αποτελεί σύμβολο για όλους τους καταπιεσμένους λαούς. Αν αυτό θεωρείται τρομοκρατική προπαγάνδα, τότε δεν μπορεί κανείς να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους».

-Το μήνυμα του τατουάζ, είναι αρκετά σαφές. Στην ομάδα, στο κλαμπ, είστε πολιτικά ενεργοί σε ότι αφορά το Κουρδικό ζήτημα; 

«Ναι είμαστε πολύ. Βέβαια δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να το αποκαλεί αυτό πολιτική. Επισκέφθηκα πρόσφατα το Cirze και είδα ακριβώς αυτό που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη. Ήμουν εκεί πριν από ένα – δύο μήνες και ξεκίνησα μια εκστρατεία. Έχω επισκεφθεί 16 οικογένειες και προσπαθώ να τις βοηθήσω οικονομικά. Κάνουμε ότι μπορούμε προς αυτή την κατεύθυνση, παρά τις δυσκολίες που προκύπτουν ακόμη και από την απαγόρεση της κυκλοφορίας».

-Που μένεις ακριβώς στο Ντιγιάρμπακιρ;

«Ζω περίπου εφτά – οχτώ χιλιόμετρα από εδώ».

Generated by IJG JPEG Library

-Σ’ αυτή την περιοχή, οι γείτονες πως σας αντιμετωπίζουν; Είναι φυσιολογική η ζωή εκεί; 

«Αν ζει κανείς 10 χιλιόμετρα από εδώ, τότε μπορεί να διαπιστώσει ότι τη μέρα η ζωή είναι φυσιολογική. Το βράδυ τα πάντα αλλάζουν. Περίπου στις 20.00 με 21.00 η ώρα το Ντιγιάρμπακιρ είναι μια νεκρή πόλη. Όλοι οι πολίτες βρίσκονται στο σπίτι τους, υπό τον φόβο βομβιστικής επίθεσης.

Και σκεφτείτε ότι είναι μια μεγάλη πόλη. Μια πραγματική μητρόπολη που εμείς αποκαλούμε πρωτεύουσα του Κουρδιστάν. Και για μια πρωτεύουσα με τόσους πολλούς κατοίκους που κλείνονται από τις 20.00 στο σπίτι, αυτό είναι πάρα πολύ κακό. Πέρσι είχα μιλήσει με κάποιους ανθρώπους εδώ και τους ρώτησα στις 00.00 ή στη 1.00 η ώρα το βράδυ, τι διάολο συμβαίνει εδώ;»

-Ας μιλήσουμε και πάλι για το ποδόσφαιρο: Ποιοι είναι οι στόχοι της ομάδας για φέτος;

«Θέλουμε να ανεβάσουμε την ομάδα σε κάθε περίπτωση. Είμαστε στην πέμπτη θέση και οι πέντε πρώτοι πηγαίνουν στα πλέι-οφ. Ο πρώτος ανεβαίνει απ’ ευθείας. Επί του παρόντος φαίνεται ότι κάτι καλό θα συμβεί. Θέλουμε να παίξουμε όσο πιο ψηλά μπορούμε. Να δούμε την ομάδα στην πρώτη κατηγορία. Αυτό θα κάνει περήφανο έναν λαό που θέλει το χαμόγελο, αλλά και την ικανοποίηση ότι μια ομάδα από το Κουρδιστάν έφτασε στο ψηλότερο σημείο. Είναι ευθύνη των παικτών και δική μου, να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό και να πάμε την ομάδα όσο το δυνατόν ψηλότερα μπορούμε».

-Ποια ομάδα θες να ανέβει περισσότερο; Η Amed ή η St. Pauli;

-Ελπίζω και οι δύο (γέλια) και μάλιστα ταυτόχρονα!

–Εσύ πως βλέπεις το ποδοσφαιρικό σου μέλλον; Θα μείνεις στην Amed ή θα ήθελες να πας σε κάποιον άλλο σύλλογο της Τουρκίας; 

«Για να συνεχίσω στην Τουρκία, νομίζω ότι είναι μάλλον δύσκολο, καθώς τα ΜΜΕ της χώρας δεν με συμπαθούν για πολιτικούς λόγους και αυτό το έχουν περάσει και στον κόσμο. Πολλές ομάδες δεν θέλουν συμβόλαιο μαζί μου, επειδή θεωρούν πως είμαι ένας τρομοκράτης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βλέπω δύσκολο το μέλλον μου σ’ αυτή τη χώρα και όχι λόγω των αγωνιστικών μου επιδόσεων.

Θα ήθελα να παίξω επίσης και στην δεύτερη κατηγορία της Γερμανίας ή και σε άλλες χώρες αλλά έχω ήδη αποφασίσει να συνεχίσω να παίζω στην ομάδα που βρίσκομαι τώρα γιατί σκέφτομαι ότι ίσως μπορέσω να δώσω ένα χαμόγελο. Να κάνω τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Και το χαμόγελο του λαού μου, να είστε σίγουροι ότι είναι πιο πολύτιμο για μένα, από τη φήμη, τα χρήματα ή οτιδήποτε άλλο».

Θα ‘ρθεις Millerntor; Φέρε κι ένα ζευγάρι παπούτσια…

Για τις διάφορες κοινωνικές δράσεις που έχει αναπτύξει η St. Pauli τα τελευταία χρόνια δεν χρειάζεται να κάνουμε (ξανά) ιδιαίτερη αναφορά, καθώς μια περιήγηση στα κείμενα αυτού του ιστολογίου θα δώσει την ευκαιρία σε κάθε ενδιαφερόμενο να καταλάβει όλα όσα θα ήθελε για την λειτουργία αυτής της ομάδας. Και μπορεί, κάποιοι εδώ στην Ελλάδα να διαδηλώνουν για τα χοτ-σποτ ή ακόμη και να ετοιμάζονται για την δημιουργία φασιστικό-θρησκευτικών οργανώσεων τύπου Pegida από τους ρασοφόρους πολιτικάντηδες της πόλης, όμως στη γειτονιά η βοήθεια προς τους πρόσφυγες παραμένει ένα σημαντικό κεφάλαιο δράσης. 

Στο πλαίσιο αυτό, με επίσημη ανακοίνωσή της σήμερα, η αγαπημένη μας ομάδα, ζητά από τους οπαδούς της St. Pauli που θα βρεθούν στο Millerntor την Παρασκευή (19/2, 19.30) για να παρακολουθήσουν την αναμέτρηση με την FSV Frankfurt, να πάρουν μαζί τους και ένα ζευγάρι παπούτσια, το οποίο θα διατεθεί στους πρόσφυγες.

Όπως αναφέρουν οι υπεύθυνοι οι καιρικές συνθήκες επιβάλλουν την κίνηση, για την συλλογή παπουτσιών σε όλα τα μεγέθη, τα οποία θα συγκεντρώθούν έξω από το γήπεδο από την οργάνωση Hanseatic Help e.V. και εν’ συνεχεία θα δοθούν εκεί που πρέπει και υπάρχει ανάγκη.

«Κοιτάξτε σε όλα τα ντουλάπια σας και φέρτε μας όποια ζευγάρια ειναι ακόμα σε καλή κατάσταση ή που δεν σας είναι απαραίτητα» αναφέρει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση.

Ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο τραπέζι για κάθε άστεγο…

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα κάτω από τις κερκίδες του Millerntor, πραγματοποιήθηκε το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο τραπέζι της St. Pauli, το οποίο απευθύνεται σε άστεγους και άπορους ανθρώπους. Στο κάλεσμα αυτό, ανταποκρίθηκαν περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι, σε μια εκδήλωση που διοργανώνεται από την ομάδα μας για έκτη συνεχόμενη χρονιά!

Λίγο μετά τις 11.00 το πρωί, η στολισμένη αίθουσα άνοιξε τις πύλες της και οι εκπρόσωποι του συλλόγου (διοίκηση, προπονητικό τιμ και παίκτες) ήταν έτοιμοι να σερβίρουν ένα πλούσιο γεύμα σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα σίτησης και στέγης.

Συγκεκριμένα, για τους περισσότερους από 1.000 επισκέπτες, υπήρχε μια τεράστια επιλογή εδεσμάτων από φρούτα, ψωμί, αλλαντικά, κέικ, σούπες με μπιζέλια, λουκάνικα, λάχανα, πατάτες, στήθος γαλοπούλας καθώς επίσης και μια ποικιλία από ποτά, τα οποία προμηθεύτηκαν και για τις μέρες που θα ακολουθήσουν, όχι μόνο για σήμερα.

Στο σερβίρισμα των ανθρώπων βοήθησαν φυσικά, όλοι οι υπάλληλοι των γραφείων της St. Pauli, ο πρόεδρος Oke Gottlich, ο αντιπρόεδροι Reinher Kar, Tom Happe και Jochen Winand, ο διευθύνων σύμβουλος, Andreas Rettig, ο αθλητικός διευθυντής, Thomas Meggle, το εποπτικό συμβούλιο που εκπροσωπήθηκε από τους Karsten Meincke Sonke Goldbeck. Επίσης σε αυτό το κομμάτι βοήθησε ολόκληρη η ποδοσφαιρική ομάδα της St. Pauli, με επικεφαλής τον Ewald Lienen.

Περίπου στις 14:30 το μεσημέρι, η εκδήλωση ολοκληρώθηκε και στους επισκέπτες δόθηκε εκτός από το χριστουγεννιάτικο δείπνο και τα τρόφιμα, μία ακόμη τσάντα με δώρα. Σε αυτήν υπήρχαν είδη ρουχισμού για την κρύα σεζόν που διανύουμε, κασκόλ, καπέλα, ζεστές κάλτσες, γάντια καθώς επίσης και προϊόντα υγιεινής.

St. Pauli Siamo Noi – Εμείς οι πειρατές, οι πανκ και οι αυτόνομοι

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απόσπασμα της παρουσίασης που έκανε η ιστοσελίδα aenaikinisi.wordpress.com στο βιβλίο του Marco Petroni με τίτλο: St. Pauli Siamo Noi: Pirati, punk, autonomi allo stadio e nelle strade di Amburgo (μετ: Η St. Pauli είμαστε εμείς πειρατές, πανκ και αυτόνομοι στο γήπεδο και στους δρόμους του Αμβούργου), το οποίο αξίζει να διαβαστεί. Μέσα από τις λέξεις ξετυλίγεται η ιστορία για το πως φτάσαμε μέχρι σήμερα…

Ο Marco Petroni κάνει το ντεμπούτο του με το πρώτο του λογοτεχνικό έργο – “St. Pauli siamo noi” – και το κάνει δίνοντας ζωή σε μιαν εργασία που με μαεστρία καταγράφει το πάθος του αφηγητή, με την σχολαστικότητα του ιστορικού.

Μεταξύ κοινωνιολογικής έρευνας και δοκιμίου, το έργο μιλά για την εξέλιξη κοινωνική και πολιτική της γειτονιάς του λιμανιού στο Αμβούργο, την St. Pauli. Σελίδα μετά την σελίδα ο αναγνώστης επιδέξια οδηγείται στην διαδικασία μεταμόρφωσης ενός τόπου, ικανού να ενσωματώσει σαν λίγοι άλλοι στον κόσμο, μια δυνατή κοινωνική διένεξη και σύγκρουση και μια ιδεολογική ένταξη που θα φτάσουν στη συνέχεια στο σημείο να γίνουν στοιχεία διακριτικά του χαρακτήρα των υποστηριχτών της ομώνυμης ποδοσφαιρικής της ομάδας.

O συγγραφέας ανοίγει το βιβλίο διατρέχοντας την ιστορία της συνοικίας και για να το κάνει γυρνά πίσω στον χρόνο, μέχρι το 1870, περίοδος κατά την οποίαν ήδη διακρίνεται και ξεχωρίζει η αμβουργική ιδιαιτερότητα και η έμφυτη διαμάχη στην πόλη σε σχέση με το υπόλοιπο της Πρωσικής Γερμανίας.

Χαρακτήρες, αυτοί των κατοίκων της πόλης, που επισημαίνονται και αναδεικνύονται ακόμη πιο έντονα στην St. Pauli και που δεν πέρασαν απαρατήρητοι ούτε από τα μάτια του Ναπολέοντα, ο οποίος ισοπέδωσε την γειτονιά, που κατοικούνταν από κόσμο στον οποίον ο ίδιος είχε δώσει την ετικέτα των “απείθαρχων”. Ανταρσία και αντίσταση στον αυταρχισμό θα είναι τα διακριτικά γνωρίσματα στις εργατικές αξιώσεις που κινήθηκαν στα τέλη των χρόνων ‘800 και στην βάση της παράνομης αντίστασή τους στον ναζισμό.

Η έρευνα των ιστορικών λεπτομερειών, φρούτο μιας ευσυνείδητης εργασίας, διασταυρώνεται λοιπόν με μια παθιασμένη έρευνα των κοινωνιολογικών απαρχών ενός κομματιού της πόλης από ανέκαθεν ανυπάκουου, κατοικημένου από ανθρώπους που δουλεύουν στο λιμάνι, όπου συχνάζουν πόρνες και που απετέλεσε σε τόπο σύμβολο του αντί αυταρχισμού και του αντί κομφορμισμού στα χρόνια ’80, ταυτόχρονα με την κατάληψη των σπιτιών, στην Hafenstraße, από πλευράς των αυτόνομων.

Punk, skinhead της αριστεράς, ριζοσπάστες, επαναστατημένοι νεαροί προερχόμενοι απ’ όλη την Γερμανία ξεκινούν από τότε να συχνάζουν και να εγκαθίστανται στην συνοικία που εκείνο το διάστημα βρίσκονταν σε οικονομική παρακμή, προωθώντας σημαντικούς αγώνες κοινωνικούς, όπως οικολογικές και αντιπυρηνικές εκστρατείες, ταυτόχρονα συνεχίζοντας τις μάχες για την κατάληψη των σπιτιών. Η ομάδα της St. Pauli και το στάδιό της, το Millerntor, δεν μπορούσαν να παραμείνουν αμέτοχοι σε όλο αυτό που συνέβαινε γύρω τους.

Τα γεγονότα της γειτονιάς λοιπόν αρχίζουν έτσι να συνδέονται με τρόπο αδιάλυτο με τον φίλαθλο κόσμο, του οποίου οι δράσεις θα σημάνουν ένα ορόσημο στον παραδοσιακό τρόπο να αντιλαμβανόμαστε το ποδόσφαιρο και την οργανωμένη υποστήριξη. η F.C. St. Pauli, που αυτή την στιγμή αγωνίζεται στην δεύτερη κατηγορία του γερμανικού πρωταθλήματος, έχει σαν ανεπίσημο σύμβολο την πειρατική σημαία σε μαύρο φόντο, με νεκροκεφαλή και οστά διασταυρούμενα: τον Jolly Roger, εικόνα πασίγνωστη στην ιστορία της πόλης (προέρχεται όντως από την περίοδο στο μεταίχμιο ανάμεσα στον XIV και XV αιώνα, όταν οι δούκες του Μεκλεμβούργου ίδρυσαν μιαν ομάδα κουρσάρων για να αντιμετωπίσουν το βασίλειο της Δανίας).

Με την έλευση των αυτόνομων και των punk στις γραμμές των οπαδών της S.t. Pauli, τίποτα πλέον δεν θα είναι όπως πριν. Οι supporter στα παιχνίδια ξεκινούν με το σύνθημα “Ποτέ πια φασισμός, ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια Γ’ κατηγορία”. Ήδη πολύ νωρίτερα από τις άλλες ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες, στο Millerntor ψηφίστηκε ομόφωνα κανονισμός που από την 28η οκτωβρίου 1991 θα απαγορεύει επίσημα μέσα στο στάδιο συνθήματα, σημαίες και οποιαδήποτε έκφραση χαρακτήρα ρατσιστικού και ξενόφοβου.

Οι οπαδοί, χάρη επίσης και στην ιδιαιτερότητα του τρόπου με τον οποίον είναι οργανωμένες οι γερμανικές ποδοσφαιρικές ομάδες με μορφή ενώσεων, στην συνέχεια απέκτησαν φωνή πολύ σημαντική στον καθορισμό των υποθέσεων του club, σε σχέση με άλλες χώρες όπως για παράδειγμα η Italia, όπου η μετοχική μορφή εμπόδισε όλο αυτό.

Η οπαδοί της St. Pauli συνειδητοποιούν το πόσο είναι σημαντικό να κατευθύνουν πολιτικά μηνύματα στο γήπεδο και συγχρόνως προωθούν εκστρατείες υπέρ των ανέργων, των μικρών παιδιών και των ηλικιωμένων της συνοικίας, συλλέγουν πόρους και τους άστεγους. Η λογική γι αυτούς που συχνάζουν στο Millerntor, υπήρξε εκείνη της διαφωνίας με τους κανόνες και τα παραδοσιακά μοντέλα του εμπορικού ποδοσφαίρου και να αποκλίνουν από την εικόνα του “ανυπεράσπιστου καταναλωτή” που επιβάλλεται στον φίλαθλο, θέση αυτή που συχνά τους έφεραν σκληρά αντιμέτωπους με την διοίκηση και να αντιτίθενται σε οικοδομικές και οικονομικές κερδοσκοπίες οι οποίες, φορά την φορά, στόχευαν το στάδιο και ολόκληρη την συνοικία.

Ολότελα εχθρικοί με τους HSV και αντιπαθείς στους δεξιούς ultras της μισής Ευρώπης, αδελφοποιημένοι με τους οπαδούς της Celtic και της Ternana, οι οπαδοί της St. Pauli έχουν σαν ποδοσφαιρικό ίνδαλμα τον αντάρτη τερματοφύλακα, Volker Ippig.

Όπως υπογραμμίζει ο Petroni, οι αγώνες της St. Pauli συνέβαλαν σε ένα ξεκαθάρισμα προς τ’ αριστερά του λαϊκού πάθους για το ποδόσφαιρο, αντιστάθηκαν στην μετατόπιση προς τα δεξιά των οπαδών στα πέταλα και λειτούργησαν σαν ανάχωμα στην υπερβολική δύναμη ενός ποδοσφαίρου όλο και περισσότερο υποκείμενου στα κέρδη και στις οικονομικές κερδοσκοπίες. Την ίδια στιγμή εκτόπισαν οράματα ταυτότητας σεχταριστικά από τα πέταλα, σφυρηλατώντας έναν νέο τρόπο υποστήριξης στις κερκίδες, συνδέοντάς τον με τρόπο αδιάλυτο με εκείνον μιας γειτονιάς που ολοκληρωτικά αναγνωρίζεται στην ομάδα της και στο σύμβολο τουo Jolly Roger.

Marco Petroni. Από την Ρώμη, κλάση 1979, απόφοιτος σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Roma είναι καθηγητής και operatore sociale, καθώς και, όπως αγαπά να χαρακτηρίζεται οπαδός στο πέταλο.Συχνάζει και υποστηρίζει ενεργά την St. Pauli από το 2004.

Etichettato sotto

Κείμενο – μετάφραση – πηγή: aenaikinisi.wordpress.com

Ανανέωσε ο Choi!

Παίκτης της St. Pauli για τρία ακόμη χρόνια θα παραμείνει ο Kyoungrok Choi, καθώς χθες (1/12) βρέθηκε στα γραφεία της ομάδας και υπέγραψε την επέκταση του συμβολαίου του, το οποίο λήγει πλέον στις 30 Ιουνίου του 2019. Να σημειωθεί ότι Νοτιοκορεάτης μέσος ήρθε στην ομάδα μας το 2013 από το Πανεπιστήμιο Ajou και στις 6 Απριλίου του 2015, έκανε ντεμπούτο στον αγώνα με την Fortuna Dusseldorf πετυχαίνοντας μάλιστα και δύο γκολ. 

Μέχρι σήμερα έχει αγωνιστεί συνολικά 14 φορές με την φανέλα της St. Pauli και έχει σημειώσει τρία γκολ. «Είμαστε ενθουσιασμένοι που επεκτείναμε την συνεργασία μας με τον Kyoung, αν και υπήρξαν προτάσεις από άλλες ομάδες. Χάρη στην πολύ καλή δουλειά όλων όσων χειρίστηκαν την υπόθεση, από την ακαδημία μέχρι και την ανδρική ομάδα, καταφέραμε να ανεβάσουμε έναν ποδοσφαιριστή από τα τμήματα υποδομής μέχρι και την πρώτη ομάδα. Αυτό δείχνει ότι ο τρόπος που εργαζόμαστε στις Ακαδημίες είναι σωστός και θα συνεχίσουμε να ακολουθούμε αυτόν τον δρόμο» τόνισε χαρακτηριστικά ο Αθλητικός Διευθυντής της St. Pauli, Thomas Meggle, ενώ ο Ewald Lienen από την πλευρά του υπογράμμισε: «Ο Kyoung είναι ένας ταλαντούχος επιθετικός παίκτης που δεν έχει φτάσει ακόμη στο τέλος της βελτίωσης του. Παίζει σε έναν ελεύθερος ρόλο, είναι καλός ντριμπλέρ, ταχύς και ξέρει να τελειώνει καλά τις φάσεις. Με τις προπονήσεις των τελευταίων μηνών, έχει κάνει ένα ακόμη βήμα προς τα εμπρός».

Τέλος ο ιδιος Kyoungrok Choi είπε: «Η St. Pauli ήταν πάντα η πρώτη μου επιλογή, οπότε είμαι πολύ χαρούμενος που θα μείνω για άλλα τρία χρόνια στο Millerntor. Νιώθω πολύ καλά και θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό για να βοηθήσω την ομάδα να συνεχίσει την καλή πορεία».