Όσο ο σκληρός καπιταλισμός θα κάνει πολιτική και θα ξεχνάει τον…άνθρωπο, τόσο εμείς θα γράφουμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Πολλοί θεωρούν οξύμωρο το γεγονός, ότι εδώ και αρκετό καιρό ασχολούμαστε με το θέμα των προσφύγων της Λαμπεντούσα και την ρατσιστική καταστολή που αντιμετωπίζουν περίπου 300 άνθρωποι από την Γερουσία του Αμβούργου, όμως για εμάς είναι θέμα πρώτης γραμμής.
Στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου…Αμυγδαλέζας, φυτρώνουν παντού πλέον σε όλο τον κόσμο. Η αντιμετώπιση ανθρώπων που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο, γίνεται ολοένα και πιο σκληρή. Ο κοινωνικός ρατσισμός εντείνεται και η πολιτική που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σε θέματα μεταναστών και προσφύγων γίνεται σχεδόν…απάνθρωπη.
Είναι δε, αξιοσημείωτος και χαρακτηριστικός, ο φόβος αυτών των ανθρώπων που ζουν καθημερινά με την απειλή της επιστροφής στην Ιταλία, ενώ στα σημειώματα τους δεν διστάζουν να τονίσουν και μια μεγάλη αλήθεια την οποία εδώ στον μικρόκοσμο που ζούμε, ελάχιστοι μπορούν να την παραδεχτούν. Ότι δηλαδή Ιταλία και Ελλάδα, είναι δύο χώρες που δεν σέβονται ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά ούτε και τους κανόνες (ποινικού και ανθρώπινου) δικαίου σε θέματα προσφύγων και μετανάστευσης. Ομοίως λοιπόν θεωρούμε, ότι το πρόβλημα των προσφύγων της Λαμπεντούσα, είναι και δικό μας πρόβλημα και έτσι θα συνεχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε. Είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι.
Εξάλλου, πως θα μπορούσαμε εμείς, να μείνουμε αμέτοχοι, όταν καθημερινά οι ίδιοι οι πολίτες του Αμβούργου και κυρίως οι συνοπαδοί μας στο St. Pauli, αυξάνουν την στήριξή τους στους 300 της Λαμπεντούσα. Ήδη οι δράσεις και διαμαρτυρίες πολλές, με κορυφαία ίσως την διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά τον αγώνα με την Sandhausen την περασμένη Παρασκευή, η οποία συγκέντρωσε πλήθος μεγαλύτερο των 10.000 διαδηλωτών. Αυτό κάτι λέει.
Παράλληλα οι δράσεις στήριξης της ομάδας «Λαμπεντούσα στο Αμβούργο» είναι πλέον πάρα πολλές και σχεδόν καθημερινές. Σήμερα (30/10), σε διάφορες ιστοσελίδες, δημοσιεύτηκε ένα γνωστό το τραγούδι του Αμβούργου, το οποίο μέσω των εικόνων, στηρίζει την προσπάθεια των προσφύγων να παραμείνουν στην πόλη, ενώ ταυτόχρονα διακωμωδεί την γερουσία και ειδικότερα τον δήμαρχο και πρωτεργάτη των εντολών καταστολής Olaf Scholz.
Δείτε το…
http://www.ndr.de/fernsehen/sendungen/extra_3/videos/extra6235.html
Επίσης, στο διαδίκτυο πωλούνται πλέον διάφορα προϊόντα με την μορφή κολεκτίβας σε μια προσπάθεια να συγκεντρωθούν χρήματα, που θα τεθούν στην διάθεση της ομάδας «Λαμπεντούσα στο Αμβούργο»…
Δείτε μερικά προϊόντα εδώ
Η απάντηση των προσφύγων στην Γερουσία
Σε μια προσπάθεια να γίνουν κατανοητές όλες οι κινήσεις που γίνονται για την παραμονή των προσφύγων στη Γερμανία, η ομάδα «Λαμπεντούσα στο Αμβούργο» απάντησε στις προτάσεις της Γερουσίας καταγράφοντας όλο το χρονικό των γεγονότων που οδηγεί στο σήμερα. Η αλήθεια είναι, πως η επιστολή είναι μακροσκελής, όμως για να κατανοήσετε πλήρως το θέμα, αξίζει τον κόπο να την διαβάσετε…Πρόκειται εξάλλου, για μια περιγραφή της αγωνίας, αλλά και του καθεστώτος αβεβαιότητας που βιώνουν οι πρόσφυγες, καθώς επίσης και της σκληρότητας που γνωρίζουν απο τα ευρωπαϊκά καθεστώτα.
Πάμε λοιπόν…
«Εμείς η ομάδα των Λίβυων προσφύγων πολέμου, «Λαμπεντούσα στο Αμβούργο» θέλουμε να δοκιμάσουμε και πάλι να φτιάξουμε τις ζωές και το μέλλον μας, αλλά και να προσπαθήσουμε να μην κλιμακώσουμε την αδιέξοδο κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Πρώτα από όλα λοιπόν, θέλουμε να υπενθυμίσουμε, γιατί είμαστε εδώ. Κάτι που συχνά παραλείπτεται από τα κείμενα του Τύπου και τις δηλώσεις των πολιτικών.
Είμαστε όλοι από διαφορετικές χώρες, έχουμε περάσει σε διαφορετικούς χρόνους και διαφορετικά προβλήματα στη Λιβυή, αλλά από εκείνο το σημείο και έπειτα, οι ιστορίες και οι τύχες μας ενώνονται μαζί. Έχουμε ζήσει και εργαστεί στη Λιβύη, πριν ακόμη κλιμακωθεί ο πόλεμος μεταξύ ανταρτών και κυβέρνησης στη χώρα, γεγονός που συνέβη αμέσως μετά την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στη σύγκρουση. Με κίνδυνο λοιπόν να χάσουμε τα πάντα και με τον θάνατο συνεχώς στο πλευρό μας, φτάσαμε στην Λαμπεντούσα.
Αμέσως μετά την άφιξή μας, οι περισσότεροι από εμάς, χωρίστηκαν σε διάφορες περιοχές της Ιταλίας, στις οποίες είχαμε ελάχιστες παροχές του προγράμματος έκτατης ανάγκης που εφαρμόζει η Ε.Ε. Μέσω των ατομικών αιτήσεων, λάβαμε τα απαραίτητα ιταλικά έγγραφα, τα οποία εγγυόντουσαν την προστασία μας. Λίγο μετά όμως, το πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης, έληξε. Οι ιταλικές αρχές τον χειμώνα του 2012 μας έβγαλαν στο δρόμο και μας δήλωσαν ότι δεν υπάρχει προοπτική ώστε να μείνουμε στην χώρα. Μας ζήτησαν να πάμε σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτό εν’ συντομία είναι το πλαίσιο, με βάση το οποίο αποτελούμε πιόνι και θύμα της Ευρωπαϊκής πολιτικής. Έτσι φτάσαμε και στο Αμβούργο, όπως και άλλοι έφτασαν σε διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες και πόλεις. Λάβαμε από την ιταλία τη νομική υπόσχεση να ξαναχτίσουμε τις ζωές μας και να ξεπεράσουμε τις απώλειες τους. Μέχρι σήμερα όμως, δεν υπάρχει καμία πρακτική εφαρμογή που να μας επιτρέπει να προχωρήσουμε σε κάτι τέτοιο. Μια κοινή ευθύνη και μια απόφαση που θα προστατεύει τους πολίτες που ξεριζώθηκαν από τον πόλεμο στην Λιβύη.
Για εμάς αυτό, δεν είναι ένα παιχνίδι εξουσίας. Για εμάς, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να αγωνιστούμε για την αναγνώριση των δικαιωμάτων μας. Αυτή η συζήτηση γίνεται τώρα στο Αμβούργο για περισσότερο από έξι μήνες, έχοντας την υποστήριξη πολλών ανθρώπων που ασπάζονται τους στόχους μας ώστε να λύσουμε το πρόβλημα της αγωνίας που ζούμε. Αντ’ αυτού, από την αστυνομία έχει ξεκινήσει μια επιχείρηση εναντίον μας, την οποία θα προσπαθούμε να λύσουμε επικοδομητικά, κάτι που πιστεύουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε φτάνοντας σε έναν αμοιβαία αποδεκτό στόχο.
Η πρόταση της Γερουσίας…
Κατ’ αρχήν χαιρετίζουμε το γεγονός ότι η γερουσία του Αμβούργου μετά από μισό χρόνο άρνησης διαλόγου, ήρθε σε εμάς για συζήτηση. Αυτό πιθανόν να είναι και η αρχή μιας λύσης, αν και η τρέχουσα πρόταση που έγινε, δεν μας παρέχει καμία νομική ασφάλεια. Για να περιγράψουμε την πρόταση και να γίνει κατανοητή πρέπει να αναλύσουμε και τις ακόλουθες πτυχές.
Η Γερουσία εμμένει -και αυτό έχει επιβεβαιωθεί και στις συζητήσεις που είχε με τους ανθρώπους και τους δικηγόρους μας- στη θέση της, ότι όλα τα μέλη της ομάδας ξεχωριστά θα πρέπει να κάνουν αίτηση για άδεια παραμονής, ώστε να εξασφαλιστεί και η ανοχή από την πλευρά του κράτους. Υπάρχει δε, μια ειδική αντιμετωπίση στο γραφείο μετανάστευσης και ένας διαμεσολαβητής που τοποθετήθηκαν εκεί ώστε να ακολουθήσουν την διαδικασία, ενώ εμείς από την πλευρά μας τονίσαμε την ανάγκη να προστατευτούμε από την διαδικασία της απέλασης.
Ανοχή για εμάς δεν σημαίνει…κατοικία. Σημαίνει απλώς μια επιβεβαίωση αναστολής απέλασης. Πρόκειται συνήθως για μια διαδικασία που μπορεί να ακολουθηθεί για οποιοδήποτε διάστημα, αλλά και που μπορεί να ανακληθεί, ανά πάσα στιγμή.
Ενώ πήραμε την υπόσχεση ότι η ανοχή αυτή κατά την διάρκεια της διαδικασίας θα αντέξει, σε συζητήσεις που είχαμε με εκπροσώπους μέσα από το γραφείο μετανάστευσης, αλλά και τους δικηγόρους που μας εκπροσωπούν, έγινε σαφές, ότι οι αρχές του Αμβούργου, δεν μπορούν να εγγυηθούν, αλλά και να πάρουν καμιά νομική ευθύνη σ’ ότι αφορά το θέμα της απέλασης.
Αποκτώντας μια ανοχή από την πλευρά των αρχών δε, σημαίνει παράλληλα ότι τα ιταλικά έγγραφα είναι αυτά που εγγυώνται την αναγνώριση των δικαιώματων μας ως πρόσφυγες, ότι η ελευθερία μετακίνησης μας είναι περιορισμένη και ότι το νωρίτερο που μπορούμε να εξασφαλίσουμε άδεια εργασίας είναι ένας χρόνος.
Με τον τρόπο αυτό, θα πάμε σε μια μακρά διαδικασία. Θα χάσουμε την ιδιότητα της αναγνώρισης από την Ιταλία και θα ζήσουμε περισσότερα χρόνια αβεβαιότητας σχετικά με το μέλλον μας. Και αυτή δεν είναι μια πρόταση που μπορεί να θεωρηθεί δίκαιη. Είναι περισσότερο μια απειλή για την ζωή μας, διότι περιλαμβάνει την συνεχή τρομοκράτηση των ελέγχων από την πλευρά της αστυνομίας για την εφαρμογή της συμφωνίας.
Έχουμε δε τονίσει, ότι δεν θα ήμασταν εδώ, αν είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε στην Ιταλία με αξιοπρέπεια, χωρίς να μας αρνηθούν τα προς το ζήν μας.
Για την κατάστασή μας και την συζήτηση για την ευρωπαϊκή πολιτική σχετικά με τους πρόσφυγες.
Με δεδομένη την έντονη συμμετοχή της κοινωνίας και των πολιτικών οργάνων στην αναγκαία αλλαγή του Ευρωπαϊκού Ταμείου Προσφύγων, οι πολιτικοί του Αμβούργου θα μπορούσαν να στείλουν ένα θετικό μήνυμα, το οποίο θα έδειχνε και την γενικότερη πρόθεση τους. Στις εν’ εξλίξει διαπραγματεύσεις με τη νέα κυβέρνηση συνασπισμού του Βερολίνου, συμμετέχουν πολλοί πολιτικοί του Αμβούργου, οι οποίοι θα μπορούσαν να εκφέρουν συγκεκριμένη άποψη επί του θέματος.
Μας εκπλήσσει το γεγονός ότι στις συναντήσεις μας με τους πολιτικούς και τα στελέχη των κομμάτων, όπως πρόσφατα και σ’ αυτή με τα μέλη της παράταξης SPD του Αμβούργου, τονίζεται ξανά και ξανά ότι χρειάζονται επιγόντως αλλαγές στην ευρωπαϊκή πολιτική του ασύλου και της μετανάστευσης, το πόσο σημαντικό είναι το έργο της ομάδας μας, αλλά παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να αρνείται τα αιτήματά μας.
Με βάση λοιπόν την έμπρακτη αλληλεγγύη που έχουμε εισπράξει από διαφορετικά άτομα, την αυξανόμενη συνειδητοποίηση των αιτίων που μας ανάγκασαν να φύγουμε από την Ήπειρό μας -από τη Λιβύη στην Λαμπεντούσα και από εκεί στο Αμβούργο- αλλά και τον σεβασμό στις αντιδράσεις των πολιτών που μας ζητούν να υπερασπιστούμε τις ζωές μας, πιστεύουμε ότι είναι καιρός, να ακολουθηθεί μια ειδική διαδικασία για την εφαρμογή του δικαιώματος διαμονής μας.
Πολλοί οργανισμοί, επαγγελματίες, φορείς, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στο Αμβούργο και όχι μόνο, υποστηρίζουν το αίτημά μας για την αναγνώριση του άρθρου 23 που αφορά την κοινωνική φιλοξενία, την πολιτική και πολιτισμική δέσμευση για ομάδες και άτομα ώστε να τους παρασχεθούν οι βασικές ανάγκες για μήνες.
Η πρόταση μας για την πολιτική λυση στην κλιμάκωση και την καταστροφική κατάστασή μας.
Θέλουμε να υποβάλουμε μια πρόταση που θα καταδείξει την προθυμία της Γερουσίας να συζητήσει, γεγονός το οποίο θεωρούμε εφικτό:
Θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε την πεποίθησή μας, ότι οι νόμοι γίνονται για τους ανθρώπους και όχι το αντίστροφο. Το ισχύον ευρωπαϊκό σύστημα για την υποδοχή προσφύγων, παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και εμείς ως θύματα, μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε αυτό. Δεν αρκεί να ομιλούμε μόνο για ένα κράτος δικαίου, όπου οι νόμοι ερμηνεύονται πάντα κατά το δοκούν και σχεδόν πάντα εναντίον μας. Το άρθρο 23 του νόμου περί παραμονής για παράδειγμα, προσφέρει μια λύση για την ύπαρξή μας.
Από τον πόλεμο και την επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, την άνοιξη του 2011, δεν είμαστε πλέον σε κατάσταση ηρεμίας. Δεν θέλουμε να χάσουμε άλλο χρόνο, ώστε να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε την ζωή μας και πάλι από την αρχή. Είμαστε αναγνωρισμένοι από τις ιταλικές -άρα και τις ευρωπαϊκές αρχές- και εξοπλισμένοι με τα απαραίτητα έγγραφα. Έχουμε περάσει την διαδικασία αυτή.
Γιατί λοιπόν θα πρέπει να προχωρήσουμε και πάλι στις ατομικές αιτήσεις, από την στιγμή που έχουμε περάσει όλοι τα ίδια και έχουμε την ίδια ιστορία να διηγηθούμε;
Αφού υπάρχει το άρθρο 23 που επιτρέπει την χορήγηση κατοικίας για μια συγκεκριμένη ομάδα που πληροί ορισμένα κριτήρια, τα οποία ναι μεν από τη μια δημιουργούν μια νομική αβεβαιότητα, αλλά από την άλλη αποφεύγουν τις χρονοβόρες και δαπανηρές διαδικασίες, αφού πρόκειται για μια μέθοδο ενιαία.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια ασφάλεια δικαίου, η οποία θα μας δίνει την ευκαιρία να αρχίσουμε μια νέα ζωή και να ξεπεράσουμε τις σοβαρές απώλειες που έχουμε υποστεί από τον πόλεμο στη Λιβύη. Μια δυνατότητα δε, θα ήταν υπό την προστασία των προσφύγων που έχουν ήδη έγγραφα από την Ιταλία να χορηγηθεί άδεια εργασίας για τουλάχιστον ένα έτος. Αν είχαμε μια άδεια εργασίας, πολλοί από εμάς θα είχαμε ήδη αρχίσει να εργαζόμαστε και να συνεισφέρουμε στους φόρους. Κανένας από εμάς δεν έχει την όρεξη να εξαρτάται από τα χρήματα της κυβέρνησης.
Έξι μήνες τώρα έχουμε λάβει στήριξη, μόνο από τις καρδιές και τα χέρια των ανθρώπων που στάθηκαν αλληλέγγυοι στην επιθυμια μας να μπορούμε να ζούμε εδώ. Ειδικά στην περιοχή του St. Pauli, αλλά και σε άλλα μέρη της πόλης, άνθρωποί μας έχουν ήδη ενσωματωθεί με τους πολίτες των γειτονιών. Και το γεγονός αυτός σε συνδυασμό με μια άδεια εργασίας, θα μπορούσε ενδεχομένως να αποτελεί και την βάση για μια ευρωπαϊκή σύμβαση που αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα!
Η δράση του συνδέσμου της Αθήνας
Μετά από όλα όσα έχουν αναφερθεί, θα ήταν ανοησία από την πλευρά μας να μην σταθούμε και στην πολύτιμη δράση των συντρόφων του συνδέσμου της Αθήνας, οι οποίοι βοήθησαν σημαντικά στην συγκέντρωση τροφίμων και ειδών υγιεινής, τα οποία και παραδόθηκαν στους πρόσφυγες του Λαυρίου.
Αναδημοσιεύουμε την εκπληκτική τους ανακοίνωσή, την υπογράφουμε και ασφαλώς δηλώνουμε αλληλέγγυοι:
«Το Sankt Pauli Athen Club πιστό για ακόμη μία φορά στη λογική των παρεμβάσεων εντός και εκτός γηπέδων, συμμετείχε στη συγκέντρωση τροφίμων και ειδών υγιεινής για τους πρόσφυγες του Λαυρίου, που διοργανώθηκε από πολλούς φορείς την Κυριακή 27/10.
Το έχουμε δηλώσει και παλαιότερα: θα μιλάμε για όλα συμβαίνουν στην κοινωνία και μας κλέβουν τις ζωές, με το ίδιο ακριβώς πάθος που τραγουδάμε στα γήπεδα για την ομάδα μας.
Θα στεκόμαστε στο πλάι όλων των κατατρεγμένων και των αποκλεισμένων, όλων όσων βιώνουν τον φασισμό και τον ρατσισμό στην καθημερινότητά τους. Δεν θα αφήσουμε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες να γίνουν βορά στις ορέξεις της εκάστοτε κυρίαρχης ιδεολογίας.
Δεν ξεχνάμε, ότι και οι δικοί μας παππούδες ήταν πρόσφυγες, και οι δικοί μας γονείς υπήρξαν μετανάστες. Όσο οι Λαμπεντούζες και οι Αμυγδαλέζες θα προκρίνονται ως δήθεν αναγκαίες λύσεις, όσο η δημοκρατία του κυρίαρχου συστήματος θα χτίζει νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου θα μαντρώνει τα καραβάνια των προσφύγων που η ίδια δημιουργεί με τους «ανθρωπιστικούς» πολέμους και τις «έξυπνες» βόμβες, τόσο εμείς θα παλεύουμε για ένα άλλα παραμύθι με διαφορετικό τέλος.
Περιπλανηθήκαμε σε πολλά γήπεδα στο πλάι της ομάδας μας…
Περιπλανηθήκαμε όμως, και στους δρόμους το 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, βρεθήκαμε και σε όλες τις πλατείες πριν από 2 χρόνια στο πλάι αυτών που πάλευαν για μια άλλη κοινωνία.
Πρόσφατα, συνοδεύσαμε στους δρόμους του Κερατσινίου τον Παύλο Φύσσα στο μεγάλο του ταξίδι και δηλώσαμε ξεκάθαρα ότι τον φασισμό δεν τον ψηφίζεις αλλά τον τσακίζεις. Ας έχουν γνώση, λοιπόν, οι φύλακες, ότι εμείς δούλοι του 21ου αιώνα δεν πρόκειται να γίνουμε.
Υ.Γ. Ευχαριστούμε θερμά τα αδέρφια μας από το South end Scum, αλλά και τους Γερμανούς φίλους μας από την κολεκτίβα Zielona Gora, που ενίσχυσαν σημαντικά αυτήν την προσπάθεια».
St. Pauli Thessaloniki Club 